Z opowieści Umma
Atijjaha al-Ansarijjaha:
Pewna kobieta
wykonywała obrzezania w Medynie. Prorok (niech będzie z nim pokój) rzekł do niej: Nie tnij ostro, bo
tak jest lepiej dla niewiasty i bardziej upragnione przez jej męża [Sunan Abu Dawud,
księga 41, nr 5251].
W innym znanym
hadisie Abu Masa opowiedział, jak Aisza zrelacjonowała mu, co następuje:
Posłannik Boga
(niech będzie z nim pokój) rzekł: gdy
ktoś zasiądzie między czterema częściami [kobiety], a części obrzezane się
zetkną, kąpiel jest wtedy wymagana. [Sahih Muslim, księga 003, nr 0684]
W wielu hadisach
definiuje się właściwy stosunek
płciowy (ze względów czystości), do którego dochodzi, gdy obrzezane części
ciała się dotykają lub splatają, a to znaczy, że zakłada się obrzezanie zarówno mężczyzn, jak i kobiet.*
Okaleczanie kobiecych
narządów płciowych zostało zdefiniowane
przez Światową Organizację Zdrowia jako „wszelkie zabiegi, które prowadzą do częściowego lub
całkowitego usunięcia zewnętrznych narządów płciowych kobiety
oraz inne uszkodzenie tych narządów z powodów pozamedycznych”.
Ofiarami są zazwyczaj dziewczynki w
przedziale wiekowych od kilku dni do okresu pokwitania. Czasem do zabiegu
dochodzi w szpitalu, ale zazwyczaj wykonuje się go tradycyjną metodą bez znieczulenia, przy użyciu noża,
brzytwy albo nożyczek. Według Światowej Organizacji Zdrowia praktykuje się to w
dwudziestu ośmiu krajach w zachodniej, wschodniej i północno-wschodniej Afryce,
w częściach Bliskiego Wschodu, a także w niektórych społecznościach
imigranckich w Europie, Ameryce Północnej i Australazji. Światowa Organizacja
Zdrowia szacuje, że zabiegowi temu zostało poddanych od stu do stu czterdziestu
milionów dziewcząt i kobiet na całym
świecie, w tym dziewięćdziesiąt dwa miliony w samej Afryce. W niektórych społecznościach pokutuje wiara,
że zabieg ten obniża kobiece libido.
Światowa Organizacja Zdrowia
wprowadziła cztery kategorie okaleczenia kobiecych narządów płciowych. Pierwszy typ to
usunięcie napletka łechtaczki, co niemal zawsze kończy się wycięciem samej
łechtaczki (klitoridektomia). Drugi to usunięcie łechtaczki i wewnętrznych warg
sromowych. Trzeci (infibulacja) to usunięcie wszystkich części zewnętrznych i
wewnętrznych warg sromowych, zwykle także łechtaczki oraz częściowe zaszycie
otworu, aby pozostawić przestrzeń do oddawania moczu i wypływu krwi miesięcznej
– zaszyty otwór jest otwierany w
przypadku stosunku płciowego i porodu. [Od autora: często do pochwy wkłada się
gałązkę, a nogi zostają związane na mniej więcej dwa tygodnie, dopóki rana się nie podgoi. Wówczas wyjmuje się gałązkę, dzięki
czemu pozostaje mały otwór]. Około 85 procent
kobiet poddanych zabiegowi stanowi kategorię I i II, a 15 procent to kategoria
III, chociaż ta ostatnia jest najpopularniejsza w kilku krajach, w tym w
Sudanie, Somalii i Dżibuti. Jako kategoria IV klasyfikowanych jest kilka
różnych praktyk, takich jak przekłuwanie łechtaczki lub warg sromowych,
kauteryzacja łechtaczki, cięcie pochwy w celu jej poszerzenia (gisziri) oraz
wlewanie substancji żrących, żeby wywołać ścieśnienie.
Komentarz autora:
Na serwisie Youtube
można było obejrzeć graficzną symulację tego zabiegu dokonywanego na małych
dziewczynkach. Chciałem zamieścić kilka linków, ale zadanie mnie
przerosło. Obejrzałem krótki fragment
nagrania, na którym dziewczynka w
wieku mojej córki trzymana jest
przez członków swojej rodziny,
podczas gdy „zawodowiec” kroi jej genitalia. Po kilku sekundach musiałem
wyłączyć komputer, nie dałem rady oglądać dłużej. Nigdy nie zapomnę tego
potwornego widoku – wrzeszczącej wniebogłosy dziewczynki, która próbuje się wyrwać. Podobno
w takich przypadkach często dochodzi do złamań kości, bo obezwładnione ofiary
miotają się jak szalone. Czasem w efekcie szarpaniny zabieg zostaje sknocony,
co prowadzi do powikłań. Niektóre ofiary czują
potem porażający ból przez całe życie,
nawet jeśli zabieg „się udał”. Czytelnik może dowiedzieć się więcej na własną
rękę, ale ostrzegam, że drastyczne sceny na zawsze zmieniają nasz pogląd na
człowieczeństwo.
Hadisy dowodzą, że okaleczanie
kobiecych narządów płciowych
praktykowano w Arabii za czasów Mahometa – nie był
to więc wynalazek islamu. Prawdą jest również, że w dzisiejszych czasach
wielu muzułmanów rezygnuje z tego
obyczaju. Na szczęście dla muzułmanek hadisy popierające tę praktykę nie należą do dwóch podstawowych zbiorów – ani sahih Buchari, ani sahih
Muslim. Pochodzą z hadisów Abu Dawuda. Choć
to jeden z czterech zbiorów, które też są uważane za
wiarygodne, to jednak budzi on wątpliwości. Odzwierciedlają to odmienne
interpretacje różnych uczonych islamskich.
Sunnici stanowią około 90 procent
wszystkich muzułmanów i dzielą się na
cztery grupy: szkoła hanaficka, szkoła szafi’icka, szkoła malikicka i
hanbalicka. Wśród Hanafi zaleca się
okaleczanie kobiecych narządów płciowych. Wśród Maliki i Hanbali to sunna, a więc wysoce zalecana praktyka. Wśród Szafi’i jest wręcz obowiązkowa.*
Tak więc w krajach Szafi’i praktyka ta jest oczywiście powszechna. Egipt i
Indonezja to dwa takie kraje. Egipskie władze, sprzyjające islamizmowi, starają
się zdekryminalizować tę praktykę. W rzeczywistości prawdopodobnie nie będzie
to miało większego znaczenia. Około 97 procent Egipcjanek jest obrzezanych, a
chrześcijanie w Egipcie to zaledwie 3 procent ludności.
Niestety praktyka ta nie ogranicza
się już do krajów tak zwanego
Trzeciego Świata czy krajów islamskich.
Australijska gazeta „Herald Sun”**
podała, że tylko w ciągu jednego roku sześćset kobiet było leczonych z powodu
okaleczenia narządów płciowych w
zaledwie jednym szpitalu w Melbourne. A więc jeden szpital w jednym mieście w
jednym kraju. Podobne rzeczy dzieją się prawdopodobnie w innych miastach i
krajach, gdzie osiedliły się wspólnoty muzułmańskie.
W artykule zacytowano lekarzy, którzy podejrzewają, że
małe dziewczynki wywożone są za granicę w celu poddania ich zabiegowi. Być może
nawet jest on wykonywany na miejscu, w Australii.
Niedawno do debaty na ten temat
dołączyła Germaine Greer, znana aktywista na rzecz praw kobiet. Podczas
dyskusji telewizyjnej stwierdziła, że okaleczanie kobiecych narządów płciowych jest „prawomocnym
aspektem kulturowej tożsamości”. Stwierdziła również stanowczo, że
nie ma to nic wspólnego z religią, i
dała do zrozumienia, że nie należy tego procederu zbyt ostro potępiać. Jednym z
argumentów było, że zachodnie
kobiety kaleczą się za pomocą tatuaży i piercingu.*
Taka argumentacja jest całkowicie
nietrafiona – okaleczanie własnego ciała jest osobistą decyzją dorosłego
człowieka i nie ma nic wspólnego z okaleczaniem
drugiej osoby, w tym przypadku najczęściej bezbronnego dziecka. To moralne i
prawne zło.
Oto jeden z najbardziej szokujących
przykładów kulturowego
relatywizmu. Jeszcze bardziej zdumiewające jest to, że argumenty tego rodzaju
padły z ust działaczki na rzecz praw kobiet.
Gdy wykryto masowe tuszowanie
przypadków pedofilii w
Kościele katolickim, reakcją było całkiem usprawiedliwione oburzenie, gniew i
odraza. Gazety i stacje telewizyjne na wyścigi usiłowały publikować szczegóły i
nawoływały do przeciwdziałań.
Skąd
więc bierze się to milczenie czy co najwyżej niechętne wyrazy współczucia u
opiniotwórczych gazet i samozwańczych autorytetów?
Dlaczego nie kipimy gniewem z powodu tych barbarzyńskich praktyk? Dlaczego nasi
politycy się tym nie zajmują? Dlaczego nikogo się nie ściga? Czy niewinne małe
muzułmanki nie zasługują na ochronę z naszej strony? Są bezradnymi ofiarami
zaraźliwej doktryny zwanej polityczną poprawnością.
No comments:
Post a Comment