17 CHAJBAR, PIERWSI ZIMMI

Dwa miesiące po traktacie z Hudajbiji Mahomet poprowadził swoją armię do położonego sto pięćdziesiąt kilometrów dalej Chajbaru, żeby zaatakować tamtejszą społeczność żydowską. Dotąd nie miał żadnych problemów z Żydami z Chajbaru. Jego wypad był umotywowany wyłącznie chciwością. Tamtejsi Żydzi byli zamożnymi rolnikami i mieszkali w skupisku umocnień pośród upraw.

Z Siry:

1757 Gdy Mahomet ruszał przeciw jakiemuś ludowi, czekał do rana. Jeśli rankiem usłyszał wezwanie do modlitwy, co oznaczało muzułmanów, wówczas odstępował od napaści, ale jeśli nie było muzułmańskiego wezwania do modłów, atakował. Gdy nadjechał na czele wojska, robotnicy szli do pracy w polu. Na widok Mahometa i jego armii umknęli. Mahomet rzekł: „Allach Akbar!”. Chajbar jest zniszczony. Gdy przybędziemy na plac targowy, będzie to zły poranek dla tych, którzy zostali ostrzeżeni”.

Dzięki dżihadowi Mahomet był już jednym z najpotężniejszych wodzów w całej Arabii. W odróżnieniu od wczesnego okresu teraz mógł postępować zazwyczaj wedle własnej woli. Postanowił rozprawić się ze wszystkimi przeciwnikami, nie okazując nikomu litości.

Z Siry:

1758 Mahomet opanowywał warownie jedną po drugiej. Wśród pojmanych była piękna Żydówka o imieniu Safija. Mahomet wziął ją do zaspokojenia swojej cielesnej rozkoszy. Jeden z jego ludzi pierwszy wybrał ją sobie jako nałożnicę, ale Mahomet wymienił na Safiję jej dwie krewne. Zawsze pierwszy wybierał spośród łupów wojennych i niewiast.

1759 Po zdobyciu Chajbaru Mahomet wydał nowe polecenia w sprawie zmuszania pojmanych niewiast do obcowania cielesnego. Jeśli niewiasta była ciężarna, nie wolno było jej używać dla przyjemności cielesnych, póki nie urodzi dziecka. Nie wolno też było wykorzystywać żadnych niewiast, które wedle prawa muzułmańskiego dotyczącego menstruacji były nieczyste.

1764 Mahomet wiedział, że gdzieś w Chajbardze ukryty jest duży skarb, więc kazał przywołać Żyda, który jego zdaniem najwięcej o tym wiedział, żeby go przepytać. Żydem był Kinana, mąż Safiji, która rychło miała zostać nową oblubienicą Mahometa. Kinana zasłonił się niewiedzą. Ale inny Żyd powiedział, że widział tamtego w pobliżu starych ruin. Zaczęto szukać i znaleziono większość skarbów, ale nie wszystkie. Mahomet zwrócił się do swoich ludzi: „Weźcie Żyda na męki, aż wyzna wszystko”. Zatem rozciągnięto Żyda na ziemi, a na jego piersi rozpalono mały ogień, żeby rozwiązać mu język. Konał już prawie, ale wciąż nie chciał mówić, więc Mahomet kazał go uwolnić i wziął jednego z jego ludzi, którego brat poległ w walce, a muzułmanin z przyjemnością odrąbał torturowanemu Żydowi głowę.

Muzułmanie uważają, że Mahomet był wzorem doskonałości, a w Koranie wielokrotnie czytamy, że muzułmanie naśladują jego postępowanie. Jednak większość muzułmanów nigdy nie zapoznała się z życiorysem Mahometa i kieruje się wyłącznie wskazaniami imamów. Gdy islam jest słaby, to można się spodziewać, że imamowie nakazują wiernym naśladować przykład z okresu mekkańskiego. Historia dowodzi jednak, że gdy islam przybiera na sile, sprawy ulegają zmianie.

Z Siry:

1764 Żydzi z Chajbaru byli pierwszymi zimmi Mahometa. Gdy odebrano im najlepsze mienie, Mahomet kazał im dalej uprawiać ziemię. Jego ludzie nie znali się na uprawie roli, a Żydzi byli w tym umiejętni. Zatem Żydzi uprawiali ziemię i oddawali Mahometowi połowę zysków.

Komentarz autora:

Ta nowa taktyka stała się z czasem istotnym elementem ogólnej strategii islamu. Dotąd kafir stawali przed wyborem: nawrócić się na islam lub ponieść śmierć. Teraz wprowadzono trzecią możliwość: status zimmi. Zimmi to nie-muzułmanie żyjący na terenach opanowanych przez islam. Zmuszeni są do płacenia podatku pogłównego (dżizja) na rzecz muzułmanów, który może sięgać aż połowy dochodów. Co ważniejsze, powinni także czuć się poniżeni. |Zimmi mają niewiele praw, a swoje praktyki religijne mogą odprawiać w zaciszu domowym. Nie wolno im odbudowywać ani naprawiać kościołów i synagog (status zimmi przysługuje tylko chrześcijanom i Żydom).

            Islam jest nastawiony na podbój, dlatego społeczeństwa muzułmańskie dotknięte są niską wydajnością gospodarczą. Pozwalając chrześcijanom i Żydów żyć w stanie półniewolniczym, islam zapewnił sobie źródło dochodów nawet w czasach pokoju. Status zimmi został dopracowany przez późniejszych kalifów i jest równie istotnym elementem całego systemu co dżihad.

Z Koranu:

Walczcie z tymi spośród Ludu Księgi, którzy nie wierzą w Allacha ani w Dzień Ostatni, ani nie uważają za nieprawe tego, co Allach i Jego Posłaniec ogłosili nieprawym, aż do czasu, gdy zapłacą należność [dżizja], uznając to za łaskę, i uznają swoje podporządkowanie.

Mówi się nam często, że Żydzi i chrześcijanie mogli żyć w spokoju i harmonii w krajach muzułmańskich. Dla kogoś, kto nie rozumie uciążliwego statusu zimmi, mogłoby to oznaczać postawę tolerancyjną – której w istocie nie ma.

Z Siry:

1766 W drodze powrotnej Mahomet kazał jednej z muzułmanek przygotować Safiję (była to Żydówka, którą wybrał dla swojej rozkoszy) do nocy poślubnej z nim. Tej nocy jeden z jego ludzi maszerował z mieczem dokoła jego namiotu przez cały czas. Nazajutrz Mahomet spytał go, co czyni, a ten odrzekł: „Lękałem się o ciebie z powodu tej niewiasty. Zabiłeś jej ojca, męża i krewnych, zatem bałem się o ciebie z jej powodu”. Mahomet pobłogosławił go.

Wyrażenie „Allachu Akbar” okryte jest złą sławą, zwłaszcza po atakach z 11 września 2001 roku. Przywódca porywaczy, Muhammad Ata, wieczór poprzedzający zamachy spędził na krążeniu po klubach ze striptizem. Naprowadzając samoloty na dwie wieże, aby zgładzić kafir, zamachowcy krzyczeli „Allachu Akbar!”, co zostało zarejestrowane na nagraniach. Zwykle tłumaczy się to jako „Allach jest wielki”, ale w istocie oznacza „Allach jest większy” (w domyśle: od innych bogów).

            Ten okrzyk nie jest wynalazkiem współczesnych dżihadystów. To okrzyk bojowy pierwszego dżihadysty, a więc Proroka Mahometa, gdy mordował niewinnych kafir.

            Po atakach z 11 września 2001 roku prezydent Stanów Zjednoczonych George Bush i premier Wielkiej Brytanii Tony Blair (oraz inni przywódcy światowi) stwierdzili, że zamachy nie miały nic wspólnego z islamem. Od tego czasu słowa „dżihad’, „islamista”, „muzułmanin” oraz wszelkie odniesienia do doktryny islamu zostały usunięte z amerykańskich podręczników antyterrorystycznych. Aby zrozumieć tę reakcję, należy głębiej poznać istotę statusu zimmi.